Classificatie van pulpitis vanuit het oogpunt van een praktiserende tandarts

Momenteel zijn er meer dan 20 classificaties van pulpitis bekend, waarvan sommige nog steeds worden gebruikt door praktiserende tandartsen in het proces. Geen enkele classificatie van pulpitis is echter universeel, omdat het niet in staat is om de kenmerken van een bepaald type pulpitis met 100% nauwkeurigheid te weerspiegelen van alle, zogezegd, "hoeken" van deze ziekte.

Het is interessant

Zo'n groot aantal pulpitisclassificaties wordt verklaard door verschillende benaderingen van de beschrijving van elk type van een ziekte in het algemeen. De auteurs probeerden in hun groepering de oorzakelijke factoren van het optreden van de ziekte, kliniek, ontwikkeling, onderliggende processen die optreden in de tandkanalen met pulpitis, enz.

Niemand heeft echter alles in één keer kunnen beschrijven in één systematisering. Weinig mensen slaagden erin om voor elk van zijn variëteiten verschillende van de belangrijkste aspecten van de ziekte te combineren, zo dicht mogelijk bij de ideale systematisering voor een praktiserende tandarts. Het zijn deze werkclassificaties die tandartsen nog steeds gebruiken, ondanks het feit dat vele jaren zijn verstreken sinds de verschijning van velen van hen.

Om te classificeren pulpitis geprobeerd aan het begin van de vorige eeuw. Een van de vroegste classificaties werd voorgesteld in 1925, maar was te omslachtig en weerspiegelde niet de exacte beschrijving van elke ondersoort van de ziekte. Het werk om een ​​systematisering van pulpitis te creëren, handig voor praktiserende tandartsen, stopte echter niet: ongeveer elke 5-10 jaar werd een nieuwe groep gepubliceerd, die vaak bepaalde overeenkomsten vertoonde met eerdere classificaties, of daarvan verschilde in letterlijk een of twee gewijzigde secties.

Aan het einde van de 20e eeuw werd de internationale classificatie van ziekten van de 10e herziening gepubliceerd, of in verkorte vorm - ICD-10 onder leiding van WHO (Wereldgezondheidsorganisatie, Engels. Wereldgezondheidsorganisatie of WHO). De classificatie van pulpitis volgens ICD-10 werd in 1999 in de praktijk officieel toegepast voor statistische boekhouding van het werk van een tandarts. Er wordt een speciale code in de coupons van de tandheelkundige patiënt geplaatst (volgens ICD-10), waarmee het ene of het andere type pulpitis kan worden gecodeerd.

Helaas wordt deze classificatie nog steeds gebruikt als een statistisch rapport van de arts over het uitgevoerde werk voor de dag, maand en jaar. Het weerspiegelt niet het echte beeld., wat betreft dezelfde pulpitis, de classificatie voor elk type houdt rekening met enkele aspecten van de ziekte en is moeilijk te schrijven.Daarom plaatst een tandarts die al vele jaren voor hem geschikte systematisering gebruikt een code in de coupon van de tandpatiënt die codeert net als het type pulpitis dat hij de dag ervoor behandelde .

 

Soorten pulpitis naar oorsprong

In totaal worden 4 soorten pulpitis onderscheiden, die van oorsprong verschillen. Laten we de kenmerken van elk van hen kort bekijken.

 

Besmettelijke pulpitis

Ontsteking van de neurovasculaire bundel in de tand komt het vaakst voor als gevolg van de agressieve effecten van micro-organismen en hun toxines op levend pulpa-weefsel. Het zijn de bacteriën die de infectieuze etiologie van bijna elke pulpitis bepalen.

De klassieke manier om de pulp te "infecteren" met de daaropvolgende ontsteking is het binnendringen van microben vanuit de carieuze holte dieper in de dentinale tubuli of (minder vaak) hun directe effect op de reeds geopende "zenuw". Deze twee opties komen in meer dan 90% van de gevallen voor.

Opmerking

Soms is er de zogenaamde retrograde infectieroute naar de pulp.Retrograde pulpitis treedt op als micro-organismen (het kunnen bijvoorbeeld stafylokokken, streptokokken, bederfelijke bacteriën, enz.) Zijn, niet door de carieuze holte, maar door het apicale gat in de wortel de tand binnendringen. Dit gebeurt soms bij acute luchtweginfecties, osteomyelitis, rubella en sommige andere ziekten.

Een hematogene (via het bloed) bron van pulpa-infectie is niet gebruikelijk, omdat de afweer van het lichaam er gewoonlijk in slaagt pathogenen te blokkeren lang voordat ze de arteriolen binnengaan die de neurovasculaire bundel van de tand voeden. Retrograde infectie omvat ook het binnendringen van microben van foci die zich het dichtst bij de wortel van de tand bevinden, bijvoorbeeld bij sinusitis, parodontitis - ook door een opening in de top van de wortel.

 

Traumatische pulpitis

Deze naam weerspiegelt de oorsprong van pulpitis, maar niet de processen die zich in de beschadigde pulp ontwikkelen. Letsel, die meestal slechts de trigger is van de 'zenuwziekte', begint in korte tijd het infectieuze onderdeel van de verdere ontwikkeling van pulpitis en de progressie ervan.

Normaal gesproken bevindt de pulp zich altijd in steriele omstandigheden. Wanneer het wordt geopend tijdens een tandletsel, rennen bacteriën uit de mondholte, die voorheen voorwaardelijk pathogeen waren, de pulpakamer van de tand binnen, waar ze de ontwikkeling van een infectieus ontstekingsproces veroorzaken.

Opmerking

Meestal worden kindertandartsen geconfronteerd met traumatische pulpitis, omdat het kinderen zijn die vaak vatbaar zijn voor verschillende verwondingen met schade aan de maxillofaciale regio. De ziekte kan zich ontwikkelen alsof melkbeet, en wanneer constant. Meestal zijn de bovenste centrale en (of) laterale snijtanden beschadigd, maar in bepaalde situaties is ook schade aan de onderste voortanden mogelijk.

Traumatische pulpitis kan niet alleen optreden bij een fractuur van de kroon, maar ook bij ernstige kneuzing van de tand, de dislocatie en subluxatie of wortelbreuk, wanneer pulpnecrose (necrose) optreedt in de tand. In deze gevallen ontwikkelt de ziekte zich zonder deelname van pathogene microflora - het kan gezegd worden in gesloten toestand.

Zoals de praktijk laat zien, zijn de belangrijkste soorten verwondingen die leiden tot de ontwikkeling van traumatische pulpitis de volgende:

• Huishouden;
• Vervoer;
• Geweerschot;
• Iatrogene (ontstaan ​​als gevolg van de fout van de arts).

Pulpa-letsel als gevolg van de fout van de tandarts verdient speciale aandacht. Helaas zijn er geen nauwkeurige statistieken van de iatrogene factor bij de ontwikkeling van pulpitis, omdat mogelijke probleemsituaties, zelfs als ze zich voordoen, onmiddellijk ter plaatse worden opgelost door communicatie tussen de tandarts en de patiënt - de arts geneest eenvoudig de tand, die hij zelf naar pulpitis heeft gebracht.

Bijvoorbeeld, in geval van accidentele oververhitting van de tand tijdens de voorbereiding van cariës, odontopreparatie ("slijpen") van de tand onder de kruin, tijdens perforatie van de pulpakamer tijdens behandeling diepe cariës - in al deze gevallen ontwikkelt zich na enige tijd traumatische pulpitis bijna altijd, wat onmiddellijke behandeling vereist.

Van de geheimen van de tandheelkundige "keuken"

Patiënten, omdat ze weinig kennis hebben van de fijne kneepjes van een tandheelkundige behandeling, vertrouwen de specialist meestal in alles. En er zijn veel tandartsen die dit met plezier gebruiken en gewone diepe cariës in pulpitis veranderen.

Waarom gebeurt dit? In privéklinieken is de behandeling van cariës meerdere keren goedkoper dan de behandeling van pulpitis, dus de verleiding is om de patiënt te vertellen dat hij zogenaamd een 'carieuze holte heeft die zo diep is dat bijna de zenuw zichtbaar is'. En daarom wordt de tand in plaats van te vullen volledig gegeven.

In budgettaire instellingen, waar de toegang gratis of bijna gratis is, gebeurt alles anders, maar niet beter: een patiënt komt met diepe cariës, maar de dokter heeft soms geen tijd (nog eens 15 mensen wachten op de gang), verlangen en meestal het diagnostische apparaat ( bijvoorbeeld EDI) om de diagnose van een bepaalde tand te bepalen. Om een ​​tweede ontmoeting met de patiënt te voorkomen, opent de tandarts daarom "voor het geval dat" de pulpakamer en verwijdert de "zenuw" uit het kanaal / de kanalen.

Als het mogelijk was geweest om statistieken over pulpitis, 'die uit het niets opkwamen' bij te houden op afspraak van de tandarts, dan zouden ze waarschijnlijk de eerste plaats hebben ingenomen in een aantal tandheelkundige klinieken.

 

Calculus pulpitis

Concrement pulpitis heeft een niet-infectieuze oorsprong: het is een gevolg van metabole stoornissen in de neurovasculaire tandbundel tijdens zijn lange compressie door de zogenaamde denticles of petrificaten - formaties die, in de kanalen verschijnen, bloedvaten kunnen samenpersen, waardoor de microcirculatie van bloed in de pulp verstoord wordt met de vorming van het oedeem verandert dan in pulpitis.

De intensiteit van de irritatie van de zenuwuiteinden van de pulp bepaalt de ernst van pijn bij calculus pulpitis.

 

Medicatie ("chemische") pulpitis

In moderne classificaties wordt het niet onderscheiden, maar in de praktijk wordt dit type pulpitis vaak gevonden, zoals dezelfde iatrogene factor of een doktersfout. Chemische verbranding van de pulp vindt bijvoorbeeld plaats in de volgende gevallen:

• bij gebruik door een tandarts tijdens medicamenteuze behandeling van een voorbereide carieuze holte van krachtige stoffen (alcohol, ether);
• met de verkeerde techniek voor het gebruik van afdichtingsmaterialen (bijvoorbeeld zonder pakkingen);
• wanneer het in de parodontale pocket wordt gebracht tijdens de behandeling van parodontitis, krachtige geneesmiddelen die via wortelcement of door het apicale gat in de pulp kunnen doordringen.

 

Pulpitis-classificatie volgens Platonov: een korte beschrijving van elk type

Tot nu toe gebruiken praktiserende tandartsen in Rusland de classificatie die in 1968 door professor en doctor in de medische wetenschappen Platonov Yefim Yefimovich werd voorgesteld. Ondanks het feit dat het niet zonder bepaalde nadelen is, heeft de auteur, in tegenstelling tot veel van zijn voorgangers, de classificatie van pulpitis aanzienlijk kunnen vereenvoudigen en duidelijker kunnen maken voor een breed scala aan praktiserende tandartsen. In één classificatie probeerde hij niet alleen de pathologische processen te karakteriseren die optreden bij pulp in een of andere vorm van pulpitis, maar hij merkte ook het verloop van de ziekte en de lokalisatie van pijn op.

Platonov E.E. in zijn classificatie identificeerde hij drie hoofdsoorten pulpitis in de loop van de ziekte: scherp, chronisch en verergering van chronische pulpitis. Tegelijkertijd merkte hij bij acute pulpitis twee vormen op: focaal en diffuus, waarbij hij de lokalisatie van pijn benadrukte.

Brandpuntsvorm - een persoon geeft nauwkeurig het "centrum" van pijn aan. Diffuse pulpitis - betekent de diffuse aard van de pijn wanneer deze uitstraalt ("schiet") langs de nervus trigeminus in het oog, oor, nek, enz. Hier negeerde de auteur de processen die in de tand plaatsvinden, waardoor de diagnose voor praktiserende artsen werd vereenvoudigd, vooral bij een routinematige afspraak.

Tandartsen behandelen inderdaad nog steeds meer dan 10-15 mensen per dienst bij een budgetreceptie, en het heeft geen zin in details te treden over het proces dat plaatsvindt in de tandkanalen: sereus of etterig, zoals opgemerkt door de auteurs van eerdere classificaties. Het is voldoende om de exacte diagnose te begrijpen op 1-2 belangrijke vragen (aangepast om te verduidelijken of de persoon in het verleden dezelfde acute pijn heeft gehad, sinds de verergering van chronische pulpitis vergelijkbaar in symptomen acute vorm).

Platonov leende de chronische vormen van pulpitis voor zijn classificatie van eerdere auteurs en benadrukte:

• Vezelig;
• Gangreen;
• Hypertrofisch.

Deze vormen van pulpitis in de classificatie van Platonov weerspiegelen niet de etiologie (de oorzaak van de ontwikkeling van ontsteking van de "zenuw"), maar de processen die plaatsvinden in de pulp. De vezelvorm kenmerkt vezelige degeneratie van pulpa-weefsel, gangreen - gangreen (necrose) van de pulp en hypertrofische - hypertrofie (proliferatie) van de neurovasculaire bundel met vulling van de carieuze holte.

Opmerking

In het Comedy Club-programma in een van de afleveringen gaf de beroemde gastheer Garik Martirosyan commentaar op de foto waar, om het zachtjes uit te drukken, niet echt een Hollywood-glimlach was, de ongelukkige "pulpitis van de derde graad" definieerde. In feite bestaat een dergelijke diagnose niet in het systeem van classificaties dat de wereld kent.

 

ICD-10 Pulpitis classificatie: aangepaste versie

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) heeft aan het einde van de 20e eeuw, dankzij vooraanstaande wereldexperts op verschillende medische gebieden, een classificatie van bekende ziekten opgesteld, waaronder de sectie "Ziekten van de mondholte, speekselklieren en kaken". Deze classificatie heette ICD-10 en bood praktiserende tandartsen een gedetailleerde indeling van pulpitis en parodontitis in soorten en vormen.

En een van de moeilijkste voor een praktiserende tandarts was de classificatie van pulpitis volgens ICD-10.

Opmerking

Tandartsen, die gewend zijn aan gemakkelijke en eenvoudige classificaties, die al jaren in medische dossiers voorkomen, werden gedwongen om de vereiste ziektecode met hun code in te voeren in de statistische coupon van de tandheelkundige patiënt naar variëteit. Als met versleuteling van de meest basale ziekte (cariës, pulpitis, parodontitis, enz.) er waren geen problemen, maar ernstige problemen begonnen met de codering van de exacte vorm of type. Daarom werd zelfs dan een niet-officiële vertaling van de classificatie volgens ICD-10 in de "taal" van praktiserende artsen gemaakt:

K04.00 - initiële pulpitis of hyperemie van de pulp wordt vertaald als "diepe cariës", K04.01 - acute pulpitis - betekent "acute focale", K04.02 - etterende pulpitis, pulpaal abces - kenmerkt acute diffuse pulpitis, enz. Veel artsen (waar de details van cijfers niet nauwlettend in de gaten worden gehouden) hebben het nog gemakkelijker gedaan: voor elke pulpitis zetten ze altijd de algemene code K04.0, wat simpelweg “Preekstoel” betekent. Het omvat 9 vormen bij verstek: van acuut (chronisch) en eindigend met gespecificeerd en niet gespecificeerd.

Om de woorden van Majakovski te parafraseren: 'Heeft iemand dit nodig als elke vorm van pulpitis is gecodeerd?' Veel artsen hebben echter nog steeds geen antwoord op de vraag wie dit überhaupt nodig heeft ...

 

Classificatie van pulpitis bij kinderen door T.F. Druif

Sinds pulpitis bij kinderen ze kunnen permanente en primaire tanden hebben, ze houden rekening met de mate van vorming van de interne structuren van de tand, leeftijdgerelateerde veranderingen, hebben het meest onvoorspelbare klinische beeld (als gevolg van communicatieproblemen, de onrijpe psyche van het kind, enz.) - hierdoor een aparte classificatie van pulpitis, rekening houdend met de kliniek en vereenvoudiging van de diagnose van elk van de vormen in een of ander ontwikkelingsstadium.

T.F. Vinogradova stelde een uitgebreide classificatie voor van pulpitis van permanente en tijdelijke tanden bij kinderen. Ze stelde vast dat acute pulpitis in melk en permanente tanden anders verloopt, dus onderscheidde ze twee secties. In de eerste omvatte ze:

• acute sereus;
• acute etterig;
• en acute pulpitis met betrokkenheid van parodontale weefsels en regionale lymfeklieren in het proces.

Voor het tweede deel van pulpitis van permanente tanden bij kinderen introduceerde ze:

• acute sereuze partiële pulpitis voor tanden met gevormde wortels;
• acute sereuze en etterende algemene pulpitis;
• evenals acute etterende partiële pulpitis.

Voor chronische pulpitis van permanente en tijdelijke tanden bij kinderen, merkte Vinogradova vormen op die gedeeltelijk vergelijkbaar zijn met de classificatie van pulpitis door Platonov:

• eenvoudig chronisch;
• chronisch proliferatief;
• chronisch proliferatief hypertrofisch;
• en gangreneuze pulpitis.

Het laatste deel is een verergering van chronische pulpitis van melk en blijvende tanden.

Dit wil niet zeggen dat deze classificatie universeel is voor kindertandartsen, maar praktiserende artsen hebben deze actief aangepakt en keren ernaar, ondanks het feit dat ze al in 1987 is gemaakt.

Opmerking

Voor de meeste praktiserende tandartsen is het niet zozeer een classificatie van elk type pulpitis vereist, maar een fundamenteel verschil tussen de ontsteking van de neurovasculaire bundel en parodontitis, een ziekte waarbij de weefsels rond de tandwortel betrokken zijn bij het ontstekingsproces. Op enkele uitzonderingen na bij het stellen van de diagnose 'pulpitis' (het maakt niet uit welke), begint de tandarts met de endodontische behandeling van de tandkanalen, en men moet nadenken over de exacte vorm ervan bij het beschrijven van medische documenten, hoewel het soms wordt gezien als een onnodige formaliteit en door de arts onderweg wordt uitgevonden .

Dit geldt vooral voor het coderen van de diagnose in de coupons van de tandheelkundige patiënt volgens ICD-10. Met andere woorden, wat de pulpitis van oorsprong, beloop, ernst, vorm enz. Ook is, de tandarts doet bijna altijd hetzelfde. En waarom is het dan nodig om de ziekte in ondersoorten op te splitsen? Blijkbaar om het gemakkelijker te maken om een ​​verscheidenheid aan pulpitis te onderscheiden van een vergelijkbare vorm van parodontitis.

 

Handige video over pulpitis en de kenmerken ervan

 

En zo wordt pulpitis behandeld: alle stadia kunnen worden gevolgd